100% genieten op Trage Tocht Slenaken
Heuvelachtig mooi
De Trage Tocht Slenaken is er eentje om in te lijsten. Een grensoverschrijdende topwandeling van 16 km door het Zuid-Limburgse heuvellandschap. Een prachtige hike met de nodige hoogtemeters. Laat dat nu net mijn grootste horde zijn.
We hebben onze KampeerKoets geïnstalleerd op Landschapscamping Alleleijn in het Zuid-Limburgse Epen. We staan op één van de mooiste plekje van de camping. De heg die onze kampeerplek afbakent, ligt precies op de grens van Nederland en België. We zijn op vakantie in het buitenland ook al bivakkeren we slechts 4 hele meters over de grens. De camping is mooi startpunt voor onbegrensd wandel- en fietsvertier.
Met de Vierdaagse nog in z'n benen is John niet direct te porren voor een wandeling en daarom ga ik alleen op stap. Na de Trage Tocht Epen in april heb ik de smaak van het heuvelland te pakken. Ik kies dit keer voor de Trage Tocht Slenaken.
Start van de Trage Tocht Slenaken
Vanaf de camping hebben we een grandioos uitzicht over het Onderste- en Bovenste Bos en het omringende heuvelland. Het is een voorproefje van de Trage Tocht Slenaken. De route begint weliswaar in Slenaken maar loopt op slechts 700 meter langs de camping. Bijna direct vanuit onze KampeerKoets wandel ik het Bovenste Bos in en halverwege punt 5 van de routebeschrijving pak ik de route op.
Ik loop lekker in het bos en het eerste stuk loopt gestaag omhoog. Ik kuier over brede bospaden, gevolgd door smalle en overwoekerde slingerpaadjes. Ik ben blij dat ik een lange broek aan heb, want aan weerskanten van het pad staan hoge brandnetels en stekelige bramenstruiken. Ook mijn wandelstok komt goed van pas.
Een stukje wandelen in België
Al na 2 km passer ik bij grenspaal No 15 de grens met België. Vandaar wandel ik door bosreservaat Teuvenerberg. Het mooiste pad van de route voert over de Nuropperberg. Het pad daalt en de uitzichten zijn super. In de verte zie ik de kerktoren van het dorpje Teuven. Wouw, wat mooi.
Helaas is de afdaling een beproeving voor mijn knieën. Ik ben nog maar een paar kilometer op pad en mijn knieën protesteren al. De afdaling is net zo lastig als-ie mooi is. Dat belooft weinig goeds, ik moet er mee d(e)alen. Evengoed geniet ik volop van al het moois om mij heen.
Ik beloof mezelf een korte pauze annex genietmomentje bij het eerste wandelbankje dat ik tegen kom. Er staan bankjes genoeg langs de route. Het is me niet gegund want alsof de duvel er mee speelt, alle bankjes zijn bezet. En het is niet eens druk op de route.
Over een allemachtig prachtig hol pad wandel ik naar beneden. De steile wanden van holle wegen en paden zijn begroeid zijn met planten, struiken en bomen. Dit keer geen vergezichten, maar holen in de grond en boomwortels op ooghoogte.
Als vanzelf kom ik uit bij het riviertje de Gulp. Het idyllische stroompje zoekt al slingerend een weg door het bos. Over een venijnig trappetje klim ik omhoog om gelijk weer af te dalen in de richting van een bruggetje over de Gulp. Helaas is het stukje langs de Gulp veels te kort.
Over een weggetje met de naam I gen Treut kom ik in het gehucht Nurop. Ook al ben ik slechts 500 meter over de grens, ik voel me echt in het buitenland. België is vanaf de eerste meter anders dan Nederland. Alleen al vanwege het feit dat de stroomdraden hoog in de lucht, aan houten palen boven de weg hangen.
Bij het laatste huis in België, net voor de grens met Nederland stop ik bij een eenvoudige overdekte rustplek. Er staan een paar stoffige stoelen en een houten kist dient als tafel. Ik gun mijn onderdanen eventjes rust. Niet voor lang, want dan word ik stijf en ben ik niet meer vooruit te branden.
Een kastje aan de muur trekt mijn aandacht. Ze verkopen er ambachtelijke sjroep (appelstroop) dat plaatselijk is gestookt volgens oud recept. Dit soort dingen vind ik altijd erg leuk onderweg en ook nu kan ik de verleiding niet weerstaan. De sjroep is veel lekkerder dan die uit de winkel. Eén potje is veel te weinig maar mijn heuptas is niet groter.
Grenspaal No 18
Bij grenspaal No 18 passeer ik de grens voor de tweede keer. Ik ben terug in eigen land. Op de grens tussen Nederland en België staan 403 grenspalen en allemaal hebben ze een nummer. De grenspaal op het drielandenpunt in Vaals heeft nummer 1. Op iedere paal staat het jaar van plaatsing. De meeste palen zijn neergezet in 1843. Dat is ook het geval met grenspaal 15 en 18, de palen die je passeert op de Trage Tocht Slenaken. Daarnaast staat op elke paal de Vlaamse Leeuw aan de Belgische kant en de Hollandse Leeuw aan de Nederlandse kant van de paal.
T!PWil je meer weten over de grenspalen tussen Nederland en België, lees dan het blog van Marko over grenspalen op Bestemming Buitenlucht.
Ook aan de Nederlandse kant van het heuvelland geniet ik volop van het panorama over de heuvels. En dat terwijl de maisvelden het uitzicht hier en daar behoorlijk belemmeren.
Veldkruisen en kapellen
In Limburg zie je ze overal langs de wegen en paden: Kapelletjes, veld- en wegkruisen horen bij het landschap. Je ziet ze midden in het veld, op bomen en op kruispunten. Soms ook op de huizen. Het zijn stuk voor stuk kleine monumenten en uitingen van het katholieke geloof. Soms zijn het devotiekruisen maar vaak ook herdenkingskruisen.
Ook op de Trage Tocht Slenaken kom ik kruisen en kapelletjes tegen en ik zet ze allemaal op de foto. Voor info over de diverse veldkruisen kijk dan eens op veldkruus.nl
Mijn knieën
Ik ben ruimschoots over de helft van de route als mijn knieën te veel pijn doen om nog comfortabel te wandelen. Omhoog lopen lukt prima maar de daarop volgende afdaling is een crime. Maar ik moet wel door want de eerste paar uur ben ik nog niet op de camping, zeker niet met mijn slakkengangetje. Ik besluit om wat vaker rust te nemen en verderop een stukje van de route af te snijden. Alle beetjes helpen.
Bij Beutenaken schrik ik me een hoedje. Op een smal wandelpad tussen de huizen door jaagt een agressieve hond mij de stuipen op het lijf. Wat gaat dat beest tekeer, niet normaal. Gelukkig loopt het dier achter een hoog hek en ben ik veilig, maar zo voelt het niet. Zelfs als ik alweer een stuk verder ben, hoor ik de hond weer tekeer gaan tegen de volgende wandelaars. Pffttt . . .
Niet naar Slenaken
Over een smal bruggetje passeer ik de Gulp voor de tweede keer. Ik volg het riviertje nogmaals een veels te kort stukje. Dan kom ik in het Groote Bosch en snij ik een stukje van de route af. Ik wandel niet naar Slenaken en blijf in het bos. Later lees ik dat ik daardoor een mooi pad langs de Gulp gemist heb. Helaas het is niet anders.
Ik kom uit op een supermooi wandelpad en moet eventjes flink zwoegen om boven te komen. Het wandelbankje op de top van de heuvel komt als geroepen. Het uitzicht maakt alles goed.
