SdC: Carrión de los Condes - San Nicolás del Real Camino

Na een hele goede nachtrust vertrekt John voor de 18-de etappe van Carrión de los Condes naar San Nicolás del Real Camino. Een langere wandeling van ruim 31 hele kilometers.

Joop uit Oisterwijk

Gisteravond heeft John tijdens het eten gezellig zitten babbelen met Joop. Grappig dat zij elkaar telkens tegenkomen. Joop heeft meerdere caminos gewandeld, ook met zijn vrouw en hij heeft mooie verhalen. Op één van zijn caminos heeft hij Spaanse mensen ontmoet en dat zijn vrienden voor het leven geworden. Deze Spanjaarden halen hem op elke Camino op en nemen hem mee naar huis. Daar verwennen zij Joop een paar dagen alsof hij in een 5-sterren hotel verblijft.

John geniet van dit soort verhalen.
Ik denk dat John veel verhalen heeft als hij thuis komt.

John heeft goed geslapen in zijn eentje, eens geen gesnurk om hem heen. Toch is hij erg vroeg wakker. Hij zit helemaal in het pelgrimsritme en om 5:45 uur stapt hij uit bed. Na het ontbijt in het hostel gaat hij op pad. Jakkes, het regent, dus gelijk zijn regenpak aan.

Nog maar nauwelijks onderweg ontdekt John dat hij de sleutel van zijn kamer nog in zijn broekzak heeft. Oeps, hij mag terug om de sleutel in de brievenbus te gooien. Gelukkig komt hij er nu al achter.

De Meseta . . . het eindeloze niets

Het eerste stuk van bijna 17 hele kilometers is supersaai. Een eindeloos landschap zonder dorpjes of ander vertier. Onderweg passeert John een klein eettentje, daar zijn ze om 9:00 uur al warme worsten aan het braden.

Twee zusjes uit Praag houden John gezelschap op het saaie eerste stuk. Zij lopen hetzelfde tempo en zo is het saaie stuk toch nog gezellig. Bij het eerste dorpje stoppen de dames voor een korte pauze, John niet, hij wandelt verder.

Na het dorp loopt John een oudere man voorbij. Even later zit er een jongen aan de kant van de weg. John raakt met hem aan de praat en de jongen vertelt dat hij op zijn opa wacht. Jawel, de meneer die John kort daarvoor voorbij is gelopen. Opa is een beetje Slow Down. Ze hebben het wel gezellig samen. Geweldig toch, een Opa die met zijn kleinzoon de Camino wandelt !!

De camino is van iedereen . . .
. . . je ziet ze van 16 tot 80+[ John ]

De dorpjes die John passeert hebben allemaal hele bijzondere namen: Calzadilla de la Cueza, Lédigos, Terradillos de Templarois, Moratinos en San Nicolás del Real Camino. De gehuchten zelf stellen niets voor, ze zijn klein en lijken uitgestorven. Meer pelgrims dan inwoners.

Las Bodegas de Moratines

Bij Moratinos wandelt John langs een bijzondere heuvel met schattige huisjes. Vroeger waren er rond Moratinos veel wijngaarden. Elke familie maakte eigen wijnen, die zij bewaarden in deze mini-bodegas. De wijnhuisjes zijn ingegraven in het land. De constante temperatuur is perfect voor het bewaren van wijn en voedsel. Moratines wordt Hobbiton genoemd vanwege deze unieke wijnkelders, die lijken op Hobbit-huisjes.

San Nicolás del Real Camino

De route wordt steeds mooier en het weer steeds beter (dus droog en zonnig). Het laatste stuk is goed te doen. John stopt na ruim 31 kilometer in het dorpje San Nicolás del Real Camino.

Een knusse albergue is snel gevonden. Het middag- en avondritueel herhaalt zich: douchen, kleer wassen, verslagje in het dagboek schrijven, rusten en relaxen, kletsen met de andere pelgrims in de albergue, eten en met de kippen op stok.

Spanjaarden zijn gewend om laat te eten, althans voor Hollandse begrippen. Vaak pas rond 19:30 uur en dat is even wennen. Het eten is over het algemeen prima en lekker. John heeft al veel vreemde dingen gegeten. Tja, weer eens wat anders dan snijbonen 😉

Ondanks het saaie begin is het al met al het toch nog een leuke dag geworden. John is weer 31 kilometer dichterbij Santiago . . . Hij gaat als een speer.

Waar is John nu ??

ALLES OP EEN RIJTJE

Meer wandelplezier

Santiago de Compostela: Cardenuela Riopico - Burgos

Santiago de Compostela: Burgos - Hontanas

Santiago de Compostela: Hontanas - Fromista