Het is weer voorbij, de vierdaagse van 2023. Allebei hebben we een leuke week achter de rug. John is één van de 39.019 wandelaars die de finish van de 105-de Vierdaagse heeft gehaald. Na een hilarische intocht op de Via Gladiola heeft hij zijn Gouden Kruisje met Kroon, het officiële en Koninklijk erkende 4Daagsekruis, ontvangen.

0 blaren
1 gouden medaille met kroontje
4 dagen voetsie
6 dagen vrijwilliger
7 heuvelen drempels
11x de Vierdaagse
De 105-de Vierdaagse van 2023
161 km wandelplezier
1 van de 39.019 gefinishte wandelaars

Dinsdag 18 juli de dag van Elst

De dag van Elst loopt lekker. John heeft een vroege start om 5:45 uur en is omstreeks 12:35 uur binnen en meld hij zich bij mij af. Best gelopen, gewoon een makkie. Hij loopt voor de grote massa uit. Onderweg in Bemmel komt hij Annet en Shannen tegen.

Ook Annette en de meiden lopen lekker en slechts een uurtje later melden zij zich af bij mij. De kop is er af, nog 3 dagen afzien meiden.

Woensdag 19 juli, de dag van Wijchen

John start een uurtje later. Daar merken we weinig van en als de wekker gaat zijn we allebei klaarwakker. Als John weg is probeer ik nog wat te slapen en dat valt tegen. Veel te vroeg stap ik uit bed. Wat een rust op de camping, het lijkt alsof ik er in m'n eentje ben. Bijna iedereen is 4 dagen voetsie voor een paar rondjes rondom Nijmegen.

Om 10:30 uur meld ik me in de Vereeniging voor de dagelijkse briefing voor bureaulisten. Er is niets nieuws onder de zon, ik voel me inmiddels best ervaren. Na de briefing wandelen we op ons gemak naar de Wedren.

Het weer is opperbest, het zonnetje schijnt en het is niet te warm. Ideaal wandelweer. We treffen het deze week.

John is ongeveer een uurtje later binnen dan gisteren en meld zich gezellig af bij mij. Wederom heeft hij goed gelopen. Die 40 km kosten hem ogenschijnlijk weinig moeite. Blaren heeft hij niet, hartstikke fijn natuurlijk. Annette en de meiden hebben lekker gelopen en alleen de laatste kilometers waren wat zwaarder. Hier en daar een blaartje mag de pret niet drukken, de meiden hebben lak aan blaren.

Annette en de meiden zorgen zelf voor het nodige vertier onderweg. Een filmpje is snel gemaakt en Annette spamt ons elke avond met hilarische filmpjes. Superleuk. Op deze manier houdt ze de familie op de hoogte van hun wel en wee en houden ze de moed er in.

Geen beeld, bekijk dan het filmpje op YouTube.

Vandaag is roze . . .

Langzaam kleurt de Wedren roze. De roze kleding en versieringen komen je tegemoet op de tweede wandeldag! Velen dragen een roze outfit en de bureaulisten en UC'ers doen vrolijk mee. Het blijft bijzonder om te zien, zoveel roze en zoveel regenbogen.

Donderdag 20 juli, de dag van Groesbeek

Donderdag heb ik heerlijk geslapen. Ik heb slechts vaag gemerkt dat John vertrekt. Om 8:00 uur word ik gewekt door een keiharde muziek vanaf de Zevenheuvelenweg. Het wandelpeloton komt langs de camping en de eerste supporters zijn al luid en duidelijk aanwezig. Superleuk en de campers staan in groten getale langs de Alpe du Zeven.

Ik vertrek ruim bijtijds om de sfeer te proeven op de Zevenheuvelenweg. De eerste wandelaars sjezen langs en de veelbesproken safety car is al voorbij. Ik fiets vanaf de camping over het parcours van de Vierdaagse naar Nijmegen. Gewoon leuk en ik rij op dit tijdstip nog niemand in de weg. Dat is over enkele uren wel anders.

Annet en Petra hebben een eerste klas plekje gevonden op de Zevenheuvelenweg. Zij zijn trouwe supporters deze dagen, beiden komen hun eigen manlief aanmoedigen. En John natuurlijk en iedereen die ze kennen.

Op de Wedren nemen Lia (mijn maatje) en ik onze plek weer in. De eerste wandelaars zijn al binnen. Geduldig wachten ze tot 12:00 uur want eerder mogen ze zich niet afmelden. Het zijn de snelle Jelles en voor hun is het de sport om zo snel mogelijk te wandelen. Ze lopen voor de grote massa uit en geven niks om al het vertier langs de route.

Het valt ons op dat de eerste wandelaars allemaal een doosje snoeptomaatjes bij zich hebben. Lekker, die worden blijkbaar uitgedeeld op het laatste stuk van de route. Ik hoop dat John ook een bakje tomaatjes mee neemt. Voor de zekerheid stuur ik hem een appje. Hihi, het moet niet gekker worden. En jawel, hij is netjes op tijd binnen MET de tomaatjes.

Geen beeld, bekijk dan het filmpje op YouTube.

Er doen 77 nationaliteiten mee met de Vierdaagse van 2023 en regelmatig spreken wij een woordje over de grens. Met mijn beste Duits of Engels kom ik een heel eind en anders gebruiken we gewoon onze handen en voeten.

De zeven drempels

Een buitenlander, ik denk een Zwitser, die zich bij ons afmeld heeft in ieder geval een beetje Nederlands geleerd:

Die zeven drempels stellen toch niks voor . . .

Tja, daar sta je dan als trotse Nederlander die zojuist de Zevenheuvelenweg heeft bedwongen. Ook John vindt de zeven heuvelen een appeltje-eitje en heeft lekker doorgestapt.

Geen beeld, bekijk dan het filmpje op YouTube.

Kaartje kwijt . . .

Als bureauliste zien we elke dag wel dezelfde (blije) gezichten. Zo ook twee jonge meisjes die samen lopen. Ze zijn blij dat ze er zijn, we zien de opluchting in hun ogen. Helaas, het is van korte duur. Het ene meisje meldt zich af en het andere meisje kijkt verschrikt. Zij is haar controlekaart kwijt. Ze gooit haar hele tas overhoop en alles ligt op tafel . . . behalve haar controlekaart. Oeps! We roepen de coördinator erbij. Hij spreekt kort met het meisjes en na zijn goedkeuring melden we haar alsnog af. De opluchting is groot en snel stopt ze haar spullen terug in de tas. Wat mooi dat het zo kan.

Lia en ik gaan vrolijk verder. Iedereen krijgt een opbeurend woordje van ons na de Zevenheuvelen. Nog één dagje . . . jullie kunnen het.

Een klein uurtje later staat het meisje van de verloren controlekaart weer voor mijn neus. Ze kijkt geschrokken, het is overduidelijk zo’n dag dat alles tegenzit voor haar. Ze is haar fietssleutel kwijt en vraagt of wij deze gevonden hebben. Nog niet . . . en ik kijk voor de zekerheid op de grond. En jawel, wonder boven wonder, daar ligt de fietssleutel verstopt onder wat rommeltjes.

Wat een dag voor haar, wat een pech en wat een geluk.

We komen niets te kort

Op de Wedren is het één groot feest. Er zijn genoeg wandelaars die nog energie genoeg hebben voor de polonaise. Mij niet gezien want mijn knieën protesteren. Ik loop snel naar de Vereeniging want ik heb trek en hoge nood. Het is er elke middag druk bij de toiletten. Hoe zou dat nou komen . . . iets met schone toiletten !?

We (alle vrijwilligers) worden goed in de watten gelegd. Net als vorig jaar verbaast het me nu opnieuw. We krijgen elke dag een lunchpakket met minimaal 2 broodjes, een stuk fruit, flesjes water, blikje drinken en iets te snoepen.

Ons avondeten is uitstekend geregeld. In de De Vereeniging staat een uitgebreid buffet voor ons klaar met soep, salades, vlees, vis, vegetarisch, brood en een toetje. Elke dag een ander thema. Vandaag genieten we van een Italiaans buffet. Ik neem het er van want thuis krijg ik dit allemaal niet. En John . . . die zorgt de hele week (7 dagen) voor zichzelf.

Vrijdag 21 juli, de dag van Cuyk

En dan is het alweer vrijdag. Uitslapen is er niet bij voor mij want ik heb startdienst. Om 03:30 uur ben ik op de Wedren voor een korte briefing. Klokslag 4:00 uur zijn we net als de wandelaars klaar voor de start. Al snel heb ik de slag te pakken en binnen 25 minuten zijn alle 50km wandelaars vertrokken.

Daarna volgen de 40km wandelaars met een vroege start. In alle hectiek zie ik zelfs nog een aantal bekenden. Nog voordat de laatsten met een vroege start zijn vertrokken, staat John al vooraan in de rij. Hij kiest uiteraard 'mijn rij' en samen met de andere wachtenden is het gezellig. Een mooi moment voor een foto.

Bij elke nieuwe startronde staan er mensen in de rij om als eerste te starten. Ik herken het nog van vorig jaar. Wij maken gezellig een praatje met ze. We treffen het echter niet, de meneer die nu vooraan staat weet alles veel beter. Het liefst geef ik hem alvast zijn startscan, dan is hij tenminste weg. Zo werkt het helaas niet . . .

De laatste loodjes

Time flies . . . Na de start heb ik anderhalf uur voor mezelf. Ik zoek een terras op in de stad voor een lekker bakkie. Het is er nu nog rustig. Daarna klets ik wat met de eerste wandelaars die al binnen zijn. Dan volgt de laatste briefing, kort en krachtig dit keer, daar hou ik van. Het is simpel vandaag. We controleren de kaartjes en scannen voor de laatste keer de polsbandjes. Op naar het leukste moment van de week: het uitreiken van de beloningen. Lia en ik delen beloning nummer 2 uit. Oftewel de medailles aan iedereen die voor de 2-de keer met succes de Vierdaagse uit loopt.

Net als vorig jaar regel ik met de coördinator dat ik beloning 11 krijg, want de gouden medaille met kroontje wil ik natuurlijk zelf bij John opspelden. Omdat ik toch bezig ben, scoor ik nog een 5-je en een drietje. Annette en de meiden hebben nu geen keus meer, zij moeten nu wel bij mij komen voor hun beloning ;-).

De Via Gladiola

John is inmiddels een lekker op weg. In de familieapp krijgt hij door waar de Breetjes langs de route staan. Het enige jammere van het vrijwilligerswerk is dat ik daar niet bij kan zijn.

Geen beeld, bekijk dan het filmpje op YouTube.

John krijgt een warm onthaal. De Breetjes laten zich luid en duidelijk horen, kan niet missen. Superleuk, wat een gezelligheid en via de familiapp genieten we mee.

Gouden kruisje met kroon

Na een hapje en een drankje vervolgt John zijn route. De Via Gladiola lonkt, hij is er bijna. En dan, na ruim 160 hele kilometers wacht zijn beloning. Het gouden kruisje met kroontje. Lia controleert de kaart van John en scant zijn polsbandje. Jawel, alles is goed, John heeft zijn 11-de Vierdaagse er op zitten.

Gefeliciteerd John en ik speld hem zijn medaille op. Hier hebben we alle twee de hele week naar uit gekeken.

Geen beeld, bekijk dan het filmpje op YouTube.

John geniet nog even na en dan begint het te regenen. En niet zo'n beetje, het komt met bakken uit de hemel. De vele wandelaars die nog onderweg zijn houden het niet droog, ook Annette en de meiden niet. Er is niemand die er om maalt. De euforie overheerst, we zien bijna alleen blije gezichten. Blij dat ze er zijn en dat ze het (weer) gehaald hebben. We proberen bij de meesten de medaille op te spelden. Helaas lukt het simpelweg niet bij iedereen.

Het is gezellig op de Wedren en de nodige bekenden komen even bij mij langs om gedag te zeggen. Ina, Mari , Benny, Elly, Adriaan, Bert, Bep, Johanna, Berend & Riemke, Hans en ik vergeet vast nog wel iemand. Erica komt speciaal naar mij toe en ik speld bij haar de zilveren medaille op. Harmelen is buitengewoon goed vertegenwoordigd deze vier dagen. Ik heb niet eens tijd om met iedereen een praatje te maken.

Het wachten is nu op Annette en de meiden. Elke stap komen ze dichterbij. Zij krijgen een warm (en nat) onthaal in Malden. De Breetjes laten weer van zich horen, even lekker deurdonderen . . . what else ? en een wijntje.

Geen beeld, bekijk dan het filmpje op YouTube.

Zo’n twee uur later melden Annette en de meiden zich bij mij op de Wedren en ik speld hun medailles op. Leuk, Annette loopt voor de 5-de keer mee en heeft haar zilveren kruisje dik verdiend. En wie weet volgt en nog een zilveren kruisje met kroon . . . ooit ?!

Geen beeld, bekijk dan het filmpje op YouTube.

Opvallend veel wandelaars komen ons gedag zeggen en te bedanken. Het levert ons een flinke bos gladiolen op.

Het meisje dat gisteren haar controlekaartje en fietssleutel kwijt was komt speciaal nog eventjes naar ons toe. Ze is helemaal happy dat ze het heeft gehaald. Het belangrijkste is dat ze haar kaartje van gister heeft gevonden en die nu alsnog nog even bij ons laat controleren. Dat zijn de leuke dingen. Eind goed, al goed.

Rond 17:30 uur wordt het rustig. De meeste wandelaars zijn binnen en hebben hun beloning in de pocket. Klokslag 18:00 uur haalt de coördinator onze scanners op en is de Vierdaagse van 2023 voorbij. Een raar moment.

Ik neem afscheid van Lia en we gaan ieder ons eigen weg. Het is mooi geweest, het is goed zo. Ik maak nog een laatste rondje over de Wedren en dan laat ik Nijmegen weer een jaartje achter me. Want één ding weet ik zeker, volgend jaar ben ik er weer bij.

Op de camping is het gezellig en iedereen heeft zijn eigen Vierdaagse verhaal. Of je nu 30, 40 of 50 km wandelt, het is een prestatie. De Via Gladiola blijft leuk. John is harstikke wijs met zijn 11-de kruisje. De kroon op zijn werk, daar doe je het voor.

We verlaten Nijmegen (en Berg en Dal) met een KampeerKoets vol mooie herinneringen. We kijken alweer uit naar de 106-de vierdaagse van 16 t/m 19 juli 2024. De camping is alvast besproken.

Tot volgend jaar . . .

Meer wandelplezier

Gouden kruisje

En een hand van de koning

11x de Nijmeegse Vierdaagse

Wij Wandelen

Gouden kruisje in de pocket

Veni - Vidi - Vici - Via Gladiola

8 Reacties

Coby  -  06-08-2023 @ 12:54:21  -

Wat leuk om te lezen weer. En dat jullie het zo naar de zin hebben gehad. John gefeliciteerd. Tot volgend jaar.??

Willem de Wandelaar   -  06-08-2023 @ 13:52:54  -

👍 👍 🚶 🚶 💃 💃

Berend en Riemke klei  -  06-08-2023 @ 14:29:40  -

Wat heb je het weer prachtig omschreven
Erg leuk om even terug te lezen
Ook wij kijken weer uit naar volgend jaar en hopen er weer bij te zijn.
Groetjes Berend en Riemke

Leontine  -  06-08-2023 @ 14:37:10  -

Weer een leuk verhaal.
John gefeliciteerd; op naar de volgende.

Adriaan  -  06-08-2023 @ 19:42:55  -

Mooi verhaal, met ook een beeld van het werk achter de scanner👍 👍
Tot volgend jaar, misschien dan toch maar weer de 40 😉

Jeannette Storm  -  06-08-2023 @ 20:03:06  -

Het was weer een leuk verhaal om te lezen.
Blij dat alles goed gegaan is.
John van harte gefeliciteerd met je 11e kruisje

Annette  -  07-08-2023 @ 16:39:09  -

Superleuk verhaal, leuk dat er een paar filmpjes in verwerkt zijn. Het was weer super gezellig!

John en Mirjam  -  07-08-2023 @ 19:42:08  -

Dank jullie wel voor alle reacties. Superleuk weer, bijna net zo leuk als de hele Vierdaagseweek 😀
Groetjes van Kleef & Kleef

Laat een reactie achter

Naam

E-mail

Website

Privacy
  Jawel, ik geef toestemming mijn gegevens te verwerken conform de privacyverklaring.

Pesten